معنی سبک بار در فرهنگ فارسی عمید

مقابلِ گران بار، کسی که بار سبک بر دوش داشته باشد، حیوان بارکش که بارش سبک باشد، کنایه از شخص فارغ و آسوده و بی خیال و مجرد، در شاهراه جاه و بزرگی خطر بسی ست / آن به کزاین گریوه سبک بار بگذری (حافظ - ۹۰۰)، از زبان سوسن آزاده ام آمد به گوش / کاندراین دیر کهن کار سبک باران خوش است (حافظ - ۱۰۴)

معنی سبک بار در لغت نامه دهخدا

فارغ بال. (برهان) (آنندراج). آسوده. راحت:، شدم سیر از این لشکر و تاج و تخت، سبکبار گشتیم و بستیم رخت.، فردوسی.، آنچه دفع طبیعت بود از آن هیچ مضرتی پدید نیاید نه در تن و نه در قوتها بلکه تن آسوده وسبکبار شود. (ذخیرۀ خوارزمشاهی).، سبکبار زادم گران چون شوم، چنان کآمدم به که بیرون شوم.، نظامی.، جهان سرای غرور است و دیو نفس هوا، عفی اللَّه آنکه سبکبار و بیگناه تر است.، سعدی.، مرد درویش که بار ستم فاقه کشد، بدر مرگ همانا که سبکبار آید.، سعدی (گلستان).،، مقابل گران بار:، شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل، کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها.، حافظ.،، مجازاً، بمعنی مجرد و فارغ از علایق دنیوی:، در شاهراه جاه بزرگی خطر بسیست، آن به کزین گریوه سبکبار بگذری.، حافظ.، از زبان سوسن آزاده ام آمد بگوش، کاندرین دیر کهن کار سبکباران خوش است.، حافظ.،، نادان، در مقابل دانا:، دو عاقل را نباشد کین و پیکار، نه دانا خود ستیزد با سبکبار.، سعدی (گلستان).،، سبک وزن. (ناظم الاطباء). مقابل سنگین وزن: خود (غازی) باستاد تا جملۀ غلامان برنشستند و استران سبکبار کردند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 232)، آماده جهت رفتن و برخاستن. (ناظم الاطباء)، کسی را گویند که پیوسته شادی کند و خوشحال و صاحب انتعاش باشد. (برهان)، آزاد از شغل و کار. (ناظم الاطباء)

معنی سبک بار - جستجوی لغت در جدول جو

سبک بار

فرهنگ فارسی عمید

سبک بار

لغت نامه دهخدا

سبک بار

فرهنگ لغت هوشیار

سبک سر

سبک مغز، سفیه، بی خرد، برای مثال سر مردمی بردباری بود / سبک سر همیشه به خواری بود (فردوسی - ۷/۱۵)، خودرای، فرومایه، پست

فرهنگ فارسی عمید

سبک گام

سبک پا، تندرو، تیزرو

فرهنگ فارسی عمید

اشک بار

کسی که پی در پی گریه می کند، گریان، کسی که گریه کند و اشک بریزد، اشک فشان، گریه گر، گریه مند، اشک ریز، اشک باران، گریه ناک، گرینده

فرهنگ فارسی عمید

سبک رای

احمق، کودن، کم خرد، ابله، گول، تپنکوز، بدخرد، چل، غمر، کم عقل، خل، شیشه گردن، ریش کاو، خرطبع، دنگل، کهسله، دنگ، نابخرد، کانا، کاغه، بی عقل، تاریک مغز، کردنگ، لاده، غتفره، خام ریش، انوک، دبنگ، فغاک، گردنگل برای مثال برگردد بخت از آن سبک رای / کافزون ز گلیم خود کشد پای (نظامی۳ - ۳۸۱)

اَحمَق، کُودَن، کَم خِرَد، اَبلَه، گول، تَپَنکوز، بَدخِرَد، چِل، غَمر، کَم عَقل، خُل، شیشِه گَردَن، ریش کاو، خَرطَبع، دَنگِل، کَهسَلِه، دَنگ، نابِخرَد، کانا، کاغِه، بی عَقل، تاریک مَغز، کَردَنگ، لادِه، غُتفَرِه، خام ریش، اَنوَک، دَبَنگ، فَغاک، گَردَنگَل برای مِثال برگردد بخت از آن سبک رای / کافزون ز گلیم خود کشد پای (نظامی۳ - ۳۸۱)

فرهنگ فارسی عمید

سبک یاب

کسی که مطلبی را زود دریابد، تیزفهم، تیزهوش

فرهنگ فارسی عمید

سبک ساری

سبک سری، خودرایی، شتاب زدگی

فرهنگ فارسی عمید

سبک سیر

تندرو، سبک رفتار، چابک، تیزرو، زودگذر

فرهنگ فارسی عمید

سبک سار

بی خرد، برای مثال دو عاقل را نباشد کین و پیکار / نه دانایی ستیزد با سبک سار (سعدی - ۱۲۹)، خودرای، فرومایه، خوار، بی وقار

فرهنگ فارسی عمید

سبک بال

پرندۀ تیز پر، پرندۀ کوچک، سبک پر

فرهنگ فارسی عمید

سبک باری

سبک بار بودن، کنایه از آسودگی، کنایه از آزادگی، برای مثال چون گران باران به سختی می روند / هم سبک باری و چستی خوش تر است (سعدی۲ - ۳۴۳)

فرهنگ فارسی عمید

سبک دار

(نَ وَ دی دَ / دِ)

پیک و قاصد. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

سبک یاب

(نِ / نَ دَ / دِ)

زودفهم. تیزفهم. سریعالانتقال:
کم آسا و دمساز و هنجارجوی
سبک یاب و آسان رو و تیزپوی.
اسدی

لغت نامه دهخدا

نمک بار

(سِ)

نمک ریز. نمک افشان. که نمک فروریزد.
- نمک بار شدن، گریان شدن. اشک فروریختن. نمک انگیز شدن:
چو ابر از شوربختی شد نمک بار
دل از شیرین شورانگیز بردار.
نظامی

لغت نامه دهخدا

سبک جان

(سَ بُ)

زودگذر. فانی:
در خانه مرده دل چرا بستی
کو خاک گران و تو سبک جانی.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

سبک خوار

(نَ تَ /تِ)

آنکه به حرص و تندی و شتاب خورد: لعوس، مرد سبک خوار و حریص. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

سبک رای

(سَ بُ)

کم عقل. بی خرد. احمق. نادان:
برگردد بخت از آن سبک رای
کافزون ز گلیم خود کشد پای.
نظامی

لغت نامه دهخدا

سبک سیر

(سَ بُ سَ /سِ)

مرادف سبک رکاب. (آنندراج). تندرو. تیزرو: ذروع، اسب و اشتر سبک سیر فراخ گام. (منتهی الارب). فرس ذریع، اسپی سبک سیر. (منتهی الارب) :
کلک سبک سیراوست از پی اصلاح ملک
از حبشه سوی روم تیزرونده نوند.
سوزنی (دیوان، چ شاه حسینی ص 161).
چو بر براق سبک سیر او بگاه نبرد
عنان سبک شود اندر تک و رکاب گران.
سوزنی.
دو سنگ است بالا و زیر آسیا را
گرانسیر زیر و سبک سیر بالا.
خاقانی.
چنین است گردیدن روزگار
سبک سیر و بدعهد و ناپایدار.
سعدی (گلستان).
فیض دم خط چون دم صبح است سبک سیر
از دست مده فصل بهاران لب جو را.
صائب (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

سبک قدر

(سَ بُ قَ)

سبکسر و کم قدر. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

سبک گام

(سَ بُ)

تیزرو و مسافر سریعالسّیر. (ناظم الاطباء) : روزی صیادان پیلی وحشی گرفتند از این سبک گامی، گران انجامی، بادپایی. (سندبادنامه ص 56)

لغت نامه دهخدا

سبکباری

(سَ بُ)

آسودگی. راحتی. فارغبالی: گوشت که بر کتف وی (ضحاک) بود ریش گشت و بدرد آمد چنانکه شب و روز مرد را از درد سبکباری نبود و هیچ مخلوق مر آن دوش او را دوا ندانست کردن. (ترجمه طبری بلعمی)، مجرد از علایق دنیوی بودن. آزادگی:
سبکباری کنی دعوی و آنگاه
گناهان کرده ای بر پشت انبار.
ناصرخسرو.
زاد این راه گرانباری بود و زاد آن راه سبکباری. (تفسیر ابوالفتوح).
دلم ربودی و جان میدهم بطیبت نفس
که هست راحت درویش در سبکباری.
سعدی (طیبات).
، مقابل سنگین باری بار سبک داشتن:
چون گرانباران بسختی میروند
هم سبکباری و چستی خوشتر است.
سعدی (طیبات).
آدمی رازبان فضیحت کرد
جوز بی مغز را سبکباری.
سعدی (گلستان)